essay in assamese language

All Category

• _Home/Syllabus
• _Assamese - English Grammar
• _Assamese Grammar
• _Assamese Essay
• _Assam History
• Privacy Policy
• Disclaimer and Others Policy

Post Top Ad

Tuesday, may 25, 2021.

• Essay on Srimanta Sankardev in Assamese || Sankardev essay in Assamese || শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ ৰচনা

১৪৪৯ চনৰ আহিন মাহৰ শুক্লা দশমীৰ দিনা নগাওঁ জিলাৰ বৰদোৱাত শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱ জন্ম গ্ৰহণ কৰে। তেখেতৰ পিতাৰ নাম কুসুম্বৰ ভূঞা আৰু মাকৰ নাম সত্যসন্ধা । সৰুতে পিতৃ-মাতৃ বিয়োগ হোৱাত বুঢ়ী মাক খেৰসূতীয়ে তুলি-তালি ডাঙৰ কৰে।

শিক্ষাঃ- তেৰ বছৰ বয়সত বুঢ়ী মাকে শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱক পঢ়াশালিত নাম লগাই দিয়ে। পঢ়াশালিত নাম লগাই দিয়াৰ দিনাই তেখেত স্বৰবৰ্ণ যোগ নিদিয়াকৈয়ে এটা সুন্দৰ আৰু অৰ্থ থকা কবিতা ৰচনা কৰে। তাৰ পৰাই তেখেতৰ গুৰু(শিক্ষক মহেন্দ্ৰ কন্দলীয়ে শ্ৰীশঙ্কৰে যে এজন মহাপুৰুষ হব পাৰিব তাৰ লক্ষণ দেখা পাইছিল। তেওঁ অতি কম দিনতে বিদ্যাত পাৰ্গত হৈ পৰে. ফলত তেওঁ অনেক আচৰিত কাম কৰিছিল।

কৰ্ম আৰু ধৰ্ম জীৱনঃ- শ্ৰী শঙ্কৰদেৱে ১২ বছৰ কাল ভাৰতৰ নানা ঠাই নানা তীৰ্থস্থান ভ্ৰমণ কৰি আহি অসমত বৈষ্ণৱ ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰে। তেখেতে প্ৰচাৰ কৰা ধৰ্মক মহাপুৰুষীয়া ধৰ্ম্ম বোলে। শ্ৰী শংকৰদেৱে অসমৰ উজনিৰ পৰা নামনিলৈকে পৰ্বতে ভৈয়ামে ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰাৰ লগা লগে অনেক সত্ৰ স্থাপন কৰিছিল। গাৱে গাৱে নামঘৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰি সমাজ গঠন কৰে। শ্ৰী শংকৰদেৱে বহুত পুথি ৰচনা কৰে। তাৰ ভিতৰত কীৰ্ত্তন, দশম, ভাগৱত, হৰিচন্দ্ৰ উপাখ্যান, ৰুক্মিণী হৰণ আদিয়েই প্ৰধান।

শেষকালঃ- শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে জীৱনৰ শেষৰ কালছোৱা কোঁচ ৰজা নৰনাৰায়ণৰ ৰাজ সভাত আছিল। তাতেই তেখেতে বেছি ভাগ শাস্ত্ৰ পুথি লিখে। শ্ৰীমন্ত শংৰদেৱৰ ১২০ বছৰ বয়সত ১৫৬৯ চনৰ শুক্লা দ্বিতীয় তিথিত যোগবল ইচ্ছা মৃত্যু ঘটে।

# Essay on Srimanta Sankardev in Assamese || Sankardev essay in Assamese || শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ ৰচনা

No comments:

Post a comment.

Do not Enter Spam Link/ কমেণ্টত কোনো ধৰণৰ লিংক ব্যৱহাৰ নকৰিব। গুণমান মন্তব্য প্ৰকাশ কৰিব।

• Like on Facebook
• Subscribe on Youtube

Popular Essay/ Grammar

• Essay on Jawaharlal Nehru in Assamese || Jawaharlal Nehru Essay in Assamese || জৱাহৰলাল নেহৰু ৰচনা
• Essay on Mahatma Gandhi in Assamese || Mahatma Gandhi Assamese Essay || মহাত্মা গান্ধী ৰচনা
• Essay on Cow in Assamese || Garu Rachana || গৰু ৰচনা
• Parts of Speech in Assamese | Parts of Speech ki | পদ কি | পদ পৰিচয় | পদ কাক বোলে ?
• What is Simple Sentence in Assamese ? // Simple and Complex and Compound Sentence in Assamese // সৰল, যৌগিক, জটিল বা মিশ্ৰ বাক্য কি ?
• What is Grammar in Assamese ?// ব্যাকৰণ কাক বোলে? // Grammar Definition in Assamese // Learn Grammar in Assamese
• One Word Substitutes in Assamese // এটা শব্দত প্ৰকাশ কৰা
• Essay on Tarun Ram Phukan in Assamese || Tarun Ram Phukan Essay in Assamese || দেশভক্ত তৰুণ ৰাম ফুকন ৰচনা
• Essay on Saraswati Puja in Assamese || সৰস্বতী পূজা ৰচনা

Contact Form

[email protected]

Accoring to the 1991 census, the population of Assam is 22 million, 89 percent of which is rural. Assamese-speaking Hindus represent two-thirds of the state's population and indigenous Tibeto-Burman tribal groups make up another 16 percent of the total (estimate). More than 40 percent of Assam's population is thought to be of migrant origin. The term "Assamese" is often used to refer to those who are citizens of Assam. Native Assamese, Mymenshingy settlers (from Bangladesh) and tea-garden laborers are thus included in its coverage. The term can also be used to describe the indigenous or long-settled inhabitants of this northeastern state. The language of the native people of Assam is called Assamese.

The state has the largest number of tribes within their variety in tradition, culture, dresses, and exotic way of life. Most tribes have their own languages; some of their traditions are so unique and lively that these causes wonder to others. Boro (or Kachari), Karbi, Kosh-Rajbanshi, Miri, Mishimi and Rabha are also among these tribes exhibiting variety in tradition, culture, dresses, and exotic way of life. Assamese is the principal language of the state and is regarded as the lingua franca of the whole northeast India. The Assamese language is the easternmost member of the Indo-European family. Although scholars trace the history of Assamese literature to the beginning of the second millenium AD, yet an unbroken record of literary history is traceable only from the 14th century.

During the six hundred years of ruling, the Ahom dynasty managed to keep the kingdom, independent from Mughal, the muslin invaders of India before the British, as well as other invaders though Mughal attacked Assam seventeen times. During this era, the Assamese society was exogenous. The British entered Assam in 1824 as tea planter which was the starting point of the destruction of Ahom dynasty.

Along with the British, the immigrants entered Assam from India together with their traditional believes such as caste system and dowri system. Some of the immigrants become a part of the Assamese society, and the other still practice their traditions.

A majority of the Assamese is the Vaishnavas (a sect of Hinduism). The Vaishnavas do not believe in idol worshiping and perform Namkirtana where the glory of Lord Vishnu is recited. The other religions such as Budhism, Christianity, Hinduism, Islam etc. are also practiced in Assam. The national festival of Assam is the Bihu which is celebrated in three parts during a year with great pomp and grandeur by all Assamese, irrespective of caste, creed or religion. Bengali-speaking Hindus and Muslims represent the largest minorities, followed by Nepalis and populations from neighboring regions of India. About a quarter of the population is Muslim. Most Muslims are recent settlers from Bangladesh, although there have been some Muslims in Assam for several centuries. The older Muslims are well-integrated with the society.

Artist and sculptors, masons and architects, and others practicing minor crafts such as weavers, spinners, potters, goldsmiths, artisanns of ivory, wood, bamboo, cane and hide flourished in Assam from ancient times. Weaving is the traditional craft of the Assamese, and the women of almost every household take pride in their possession of a handloom. They use their handloom to produce silk and (or) cotton clothes of exquisite designs. The Eri, Muga and Pat are the important silk products of Assam. The scientific name given to the worms which produce the muga silk is Antehra Assam---due to the fact that these worms cannot survive in any other climates other than the climate of the Northeast. Gandhiji complimented the Assamese weavers as artists who could weave dreams in their loomes. Cultural Life The cultural life of Assam is interwoven with the acitivies of two important cultural and religious institutions: the satras (the seat of a religious head, the satradhikar) and the naamghar (the house of names or the prayer hall). The satras hve been in existence for more than 400 years.

Most of the native population of Assam is Vaishnavite Hindu. Villagers generally associate on the basis of membership of a local center of devotional worship called "nam ghar" or "the house of names" (of God), whose members describe them as "one people" or "raij". Villages are usually made up of families from a number of distinct castes. The caste system, although it exists, is not as prominent as in other parts of India.

Among the Assamese, a form of Hinduism exists with two contrasting emphases, that of caste and sect. In caste, one finds polytheism, hierarchy, membership by birth (inherited status), collective ideas of humanity (caste groups), mediation of ritual specialists, rites conducted in Sanskrit through priests, complexity and extravagance of ritual, multiplicity of image, and salvation through knowledge or works. In sects, one finds monotheism, egalitarianism among believers, membership by invitation (acquired status), individual ideas of humanity (individual initiates), direct access to spiritual revelation, worship conducted in the verncular by the congegration, simplicity of worship, incarnation of God in the written word, and salvation through faith and mystical union.

The most important social and cultural celebrations are the three Bihu festivals observed with great enthusiasm irrespective of caste, creed and religious affinity. The Bohag Bihu, celebrated in mid-April, is the most important one. It is also known as Rangaali Bihu ("rang" means merry-making and fun). It is observed by dancing and singing in open spaces as well as in the houses. The second important Bihu, Magh Bihu, is a harvest festival celebrated in mid-January. It is celebrated with community feasts and bonfires. It is also known as the Bhogaali Bihu ("bhog" means enjoyment and feasting). The third Bihu festival is observed in mid-October. It is also known as the Kangaali Bihu ("kangaali" means poor) because by this time of the year which is before the harvest is brought home, the stock of foodgrains is low in a common man's house.

The Assamese also observe pan-Indian religious festivals such as Durga Puja, Dol-jatra or Fakuwa, Janmastami, and the Eids.

Another important aspect of the cultural life of the peopel of Assam, particularly the women, is weaving of fine silk and cotton cloths of various floral and other decorative designs.

Photo of Xiba Doul in Sibsagar (Xibaxagor) was taken by Chandan Mahanta of St. Louis

• Encyclopedia of Asian History, Volume 1, Charles' Scribner's Sons, New York, 1988
• Encyclopaedia of Religion and Ethics, ed. James Hastings, Volume 2, New York, Charles Scribner's Sons
• Encyclopedia Britannica, Volume 21, Macropaedia, 15th edition, Encyclopedia Britannica, Inc., Chicago, 1990.
• The Statesman's Year Book, ed. Brian Hunter, 128th edition, 1991-92, Martin's Press, New York, 1991.
• Encyclopedia of World Cultures, Volume III, ed. Paul Hockings, G.K. Hall and Company, Boston, 1992.

English Made Simple

[email protected]

• 24 December 2023

The Assamese Language

Introduction : The Assamese language, belonging to the Indo-Aryan branch of the Indo-European language family, is the official language of the Indian state of Assam. It boasts a rich linguistic and cultural heritage, with a history dating back centuries. This encyclopedia article explores the origins, development, dialects, literary contributions, and the current status of the Assamese language.

Origins and History: The origins of the Assamese language can be traced back to the ancient kingdom of Kamarupa, which existed from the 4th to the 12th centuries. The language evolved from the Magadhi Prakrit, a descendant of Sanskrit, and was influenced by Tibeto-Burman languages due to historical interactions with the neighboring regions. The medieval period saw the development of a distinctive literary tradition with the works of saint-poet Shankardeva and his disciple Madhavdeva.

Development and Influences: Assamese has undergone significant development over the centuries, absorbing influences from various cultures and languages. It has been shaped by interactions with languages like Bengali, Oriya, and Bodo, leading to a unique linguistic blend. The Ahom rule (1228–1826) played a crucial role in shaping the language, incorporating words from Tai languages. The arrival of British colonialists in the 19th century further influenced Assamese vocabulary, introducing English loanwords.

Similarities and Differences with Related Languages : Assamese shares similarities with other languages of the Brahmaputra Valley, including Bengali and Oriya. However, it maintains its distinct identity through unique phonological, grammatical, and lexical features. The script used for writing Assamese is the Assamese script, which is similar to the Bengali script but has some specific characters.

Dialects: Assamese exhibits dialectical variations across different regions of Assam. Some notable dialects include Kamrupi, Sibsagar, and Goalpariya. These dialects often differ in pronunciation, vocabulary, and grammatical nuances, reflecting the diverse cultural and geographical landscapes of the state.

Number of Speakers and Geographic Distribution : Assamese is spoken by over 15 million people as their first language and serves as a lingua franca for the diverse communities in Assam. Apart from Assam, it is spoken in parts of Arunachal Pradesh, Nagaland, and other neighboring states. Additionally, significant Assamese-speaking communities can be found among the diaspora in other parts of India and abroad.

Literary Works: Assamese literature has a rich heritage, with contributions spanning various genres. The Bhakti movement in the 15th and 16th centuries produced devotional poetry by Shankardeva and Madhavdeva. The modern period witnessed the works of literary stalwarts like Lakshminath Bezbaroa, Jyotiprasad Agarwala, and Birendra Kumar Bhattacharyya. Assamese literature includes poetry, novels, short stories, and plays that capture the cultural ethos and societal changes over time.

Current Situation : In contemporary times, Assamese is recognized as the official language of Assam, and efforts are made to promote and preserve the language. Educational institutions, both at the state and central levels, impart education in Assamese. The language is also gaining recognition in digital media, with content available online in Assamese. However, challenges such as language shift, globalization, and cultural changes pose threats to the continued vitality of the language, requiring ongoing efforts for its sustenance.

Conclusion : The Assamese language, with its deep historical roots, linguistic uniqueness, and rich literary tradition, stands as a testament to the cultural diversity of the northeastern region of India. Its continued existence in the face of the ever increasing influence of the Hindu language is notable, however it does enjoy the patronage of the local regional government in the area.

Leave A Comment Cancel reply

Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.

Post Comment

Homepage অসমীয়া ৰচনা | Essay in Assamese

Featured post, বাতৰি কাকতৰ বিষয়ে ৰচনা | newspaper essay in assamese.

বাতৰি কাকতৰ বিষয়ে ৰচনা: ইয়াত বাতৰি কাকতৰ বিষয়ে তিনিখন ৰচনা সংগ্ৰহ কৰি সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে। ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকল এই বাতৰি কাকতৰ বিষয়ে ৰচনা কেইখ...

Latest Posts

অসমৰ বানপানী আৰু ইয়াৰ প্ৰতিকাৰ - অসমীয়া ৰচনা.

ইয়াত অসমৰ বানপানী সমস্যা - ইয়াৰ কাৰণ আৰু প্ৰতিকাৰৰ উপায়  বিষয়ে তিনিখন অসমীয়া ৰচনা সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে। ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলে এই অসমৰ প্ৰধান সম...

বিদ্যালয়ৰ বঁটা বিতৰণী সভা - অসমীয়া ৰচনা

ইয়াত আমাৰ বিদ্যালয়ৰ বঁটা বিতৰণী সভা বিষয়ে এখন অসমীয়া ৰচনা সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে। ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকল এই বিদ্যালয়ৰ বঁটা বিতৰণী সভা বিষয়ে ৰচনা খ...

আমাৰ বিদ্যালয় বিষয়ে ৰচনা | Our School Essay In Assamese

ইয়াত আমাৰ বিদ্যালয়ৰ বিষয়ে এখন অসমীয়া ৰচনা সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে।  class 3, class 4, class 5, class 6, class 7 ৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকল এই আমাৰ বিদ...

পানীৰ বিষয়ে ৰচনা | Water Essay in Assamese

ইয়াত পানীৰ বিষয়ে এখন অসমীয়া ৰচনা সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে।  class 3, class 4, class 5, class 6, class 7 ৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকল এই পানী বিষয়ে ৰচনা ...

দেশভক্ত তৰুণ ৰাম ফুকন | Tarun Ram Phukan

ইয়াত দেশভক্ত তৰুণৰাম ফুকনৰ বিষয়ে এখন অসমীয়া ৰচনা সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে। ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকল এই দেশভক্ত তৰুণ ৰাম ফুকন  দেৱৰ বিষয়ে ৰচনা খনৰ পৰা উ...

লোকপ্ৰিয় গোপীনাথ বৰদলৈ বিষয়ে চমুকৈ ৰচনা | Lokpriya Gopinath Bordoloi

ইয়াত স্বাধীন অসমৰ প্ৰথম মুখ্যমন্ত্ৰী লোকপ্ৰিয় গোপীনাথ বৰদলৈৰ বিষয়ে এখন অসমীয়া ৰচনা সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে।  class 3, class 4, class 5, class ...

কল গছৰ বিষয়ে ৰচনা

ইয়াত কল গছৰ বিষয়ে এখন অসমীয়া ৰচনা সন্নিবিষ্ট কৰা হৈছে।  class 3, class 4, class 5, class 6, class 7 ৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকল এই  কল গছৰ বিষয়ে ৰচ...

Popular Posts

মােৰ জীৱনৰ লক্ষ্য - অসমীয়া ৰচনা (my aim in life), মাতৃভাষাত শিক্ষাৰ প্ৰয়োজনীয়তা, তােমাৰ এজন প্ৰিয় সাহিত্যিক - অসমীয়া ৰচনা, তােমাৰ এখন প্রিয় গ্রন্থ - ৰচনা | your/my favourite book essay in assamese, নিয়মানুৱৰ্তিতা ৰচনা | discipline essay in assamese.

• ব্যাকৰণ [1]
• ৰচনা [29]

assamintro.com

History and Biography Read in Assamese

Sankardev Biography in Assamese। শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ জীৱনী

Table of Contents

শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ জীৱনী Sankardev Biography in Assamese

শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ একাধাৰে এগৰাকী ধৰ্ম প্ৰচাৰক, সমাজ সংগঠক, সুগায়ক, নৰ্তক, অভিনেতা, কবি, চিত্ৰকৰ আছিল। শংকৰদেৱ অসমীয়া জাতি-সাহিত্য-সংস্কৃতি নিৰ্মাতা।তেওঁ সাংস্কৃতিক প্ৰমূল্যৰে নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্ম অথবা একশৰণ ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰি অসমীয়া সমাজ-জীৱনক একত্ৰিত আৰু সংহত কৰিছিল। অসমীয়া তথা ভাৰতীয় সাংস্কৃতিক জীৱনলৈ তেওঁ যি বিস্ময়কৰ অৱদান আগবঢ়াই গ’ল, তাৰ বাবে তেওঁক  মহাপুৰুষ  আৰু অৱতাৰী পুৰুষৰূপে আখ্যা দিয়া হয়।

Assamese Dictionary Click Here

পূৰ্বপুৰুষ আৰু জন্ম

খ্ৰীষ্টীয় চতুৰ্দশ শতিকাত গৌড় ৰাজ্যৰ ৰজা ধৰ্ম নাৰায়ণে তেওঁৰ বন্ধু কমতা ৰাজ্যৰ ৰজা দুৰ্লভ নাৰায়ণলৈ সাতঘৰ বিশিষ্ট ব্ৰাহ্মণ আৰু সাতঘৰ কায়স্থ মানুহ পঠাইছিল। দুৰ্লভ নাৰায়ণে বৰ আদৰ-সাদৰ কৰি তেওঁলোকৰ নিজৰ ৰাজ্যত থাকিবলৈ দিছিল। কায়স্থ সাতঘৰৰ ভিতৰত চণ্ডীবৰ নামে এজন বিদগ্ধ পণ্ডিত আছিল। ৰজাই তেওঁক ‘শিৰোমণি ভূঞা’ উপাধি দি হাজোৰ ওচৰৰ মাগুৰী নামে ঠাইত স্থানীয় শাসক পাতিছিল। কিছুদিন সেই কাম সুকলমে কৰি শেষত ভোটবিলাকৰ উপদ্ৰৱত থাকিব নোৱাৰি তেওঁ বৰ্তমান নগাঁও জিলাৰ বৰদোৱা নামে ঠাইলৈ গৈ তাতে স্থায়ীভাৱে বাস কৰিছিল। তেওঁৰ বংশতে বৰ্তমানৰ বৰদোৱাৰ প্ৰায় ৮ মাইল দূৰত অৱস্থিত আলিপুখুৰী নামে ঠাইত ১৩৭১ শকৰ (১৪৪৯ খ্ৰীষ্টাব্দ) আহিন-কাতি মাহত শংকৰদেৱৰ জন্ম হয়। শঙ্কৰৰ পিতাকৰ নাম কুসুম্বৰ ভূঞা আৰু মাকৰ নাম সত্যসন্ধা দেৱী।

বাল্যকাল আৰু শিক্ষা-দীক্ষা

শঙ্কৰদেৱৰ সৰু অৱস্থাতে পিতৃ-মাতৃৰ বিয়োগ ঘটাত বুঢ়ীমাক খেৰসুতীয়ে তেওঁক লালন পালন কৰে। সৰুতে তেওঁৰ পঢ়াৰ প্ৰতি বিশেষ ধাউতি নাছিল। খেল-ধেমালিতে কাল কটোৱা শঙ্কৰক বাৰ বছৰ বয়সত বুঢ়ীমাকে মহেন্দ্ৰ কন্দলি নামে অধ্যাপক এজনৰ টোলত নাম লগাই দিয়ে। বিদ্যা শিক্ষা আৰম্ভ কৰিয়েই শঙ্কৰে অ-আ ক-খ শিকিয়েই ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ ভক্তি বিষয়ক কবিতা ‘কৰতল কমল’ ৰচনা কৰি সকলোকে অভিভূত কৰে। ইয়াৰ পিছতে অধ্যাপক কন্দলিয়ে শঙ্কৰক ‘দেৱ’ উপাধি প্ৰদান কৰি সকলোৰে ওপৰত ওজা ছাত্ৰ পাতে। মহেন্দ্ৰ কন্দলিৰ টোলত ছবছৰ পঢ়ি চাৰিবেদ, চৈধ্যশাস্ত্ৰ (শিক্ষা, কল্প, জ্যোতিষ, ৰীতি, নীতি, নিৰুক্ত, ছন্দঃ, শ্ৰুতি, স্মৃতি, মীমাংসা, তৰ্ক, কলাপ, তৃক, ন্যায়), ওঠৰ পুৰাণ ( মৎস্য , শিৱ, বিষ্ণু, স্কন্দ, বৰাহ, কুৰ্ম, গৰুড়, মাৰ্কণ্ডেয়, বামন, লিঙ্গ, ভৱিষ্য, ব্ৰহ্মাণ্ড, বৈৱৰ্ত্ত, পদ্ম, নাৰদী, বৃহত্‌, অগ্নি, ভাগৱত) নানা  কা ব্য, সংহিতা, ব্যাকৰণ, দৰ্শন আদি বিভিন্ন শাস্ত্ৰত পাৰ্গত হৈ উঠে। টোলত থাকোঁতেই তেওঁৰ প্ৰথমটো অনুবাদ কবিতা হৰিশ্চন্দ্ৰ উপাখ্যান লিখি উলিয়ায়। তেওঁ এজন ধীৰ-স্থিৰ, গুণী-জ্ঞানী ব্যক্তি হৈ সকলোতে বিদগ্ধ পণ্ডিত হৈ পৰে। প্ৰায় ১৭ বছৰ বয়সত শংকৰদেৱ ঘৰলৈ উভতি আহে। Sankardev Biography in Assamese

বৈবাহিক জীৱন

শঙ্কৰদেৱৰ একৈছ বছৰ বয়সত তেওঁ নিজ কান্ধত থকা শিৰোমণি ভূঞাৰ দায়িত্বভাৰ ককাক জয়ন্ত দলৈ আৰু মাধৱ দলৈক অৰ্পণ কৰিবলৈ ইচ্ছা কৰি নিজে একান্তভাৱে শাস্ত্ৰচৰ্চাত নিয়োজিত হ’বলৈ মন মেলিলে। পৰকালৰ বাবে শাস্ত্ৰজ্ঞান আহৰণ কৰি ধৰ্ম কৰাৰ প্ৰয়োজনীয়তাৰ কথা তেওঁ ককাকৰ আগত ব্যক্ত কৰিলে। অন্যথা সংসাৰৰ অৰ্থ নাই। ইয়াতে নাতিয়েকৰ সংসাৰৰ প্ৰতি বিৰাগ জন্মা বুলি চিন্তিত হৈ দুই পিতামহে চাই-চিতি হৰিবৰগিৰি নামৰ এজন ভূঞাৰ সূৰ্যৱতী নামৰ কন্যাৰ লগত শঙ্কৰদেৱৰ বিয়া পাতি দিয়ে। সেয়া আছিল ১৩৯২ শক। বিবাহৰ তিনি বছৰ পাছত ভাৰ্যা সূৰ্যৱতীৰ গৰ্ভত শঙ্কৰদেৱৰ এটি কন্যা সন্তানৰ জন্ম হয়। কন্যাটিৰ নাম থলে ‘মনু’। দুৰ্ভাগ্যবশতঃ মনুৰ বয়স ন মাহ হওঁতেই সূৰ্যৱতীৰ অকাল বিয়োগ ঘটে। পিছত দুকুৰি চৈধ্য বছৰ বয়সত সকলোৰে মতৰ সাপেক্ষে শঙ্কৰদেৱে কালিকা ভূঞাৰ কন্যা কালিন্দীক পুনৰ বিবাহ কৰে।

তীৰ্থ ভ্ৰমণ

১৪০৩ শকত ৩২ বছৰ বয়সত শঙ্কৰদেৱে প্ৰথমবাৰৰ বাবে তীৰ্থলৈ যায়। আন সোতৰজন তীৰ্থযাত্ৰী শঙ্কৰদেৱৰ লগত যাত্ৰাৰ সংগী হ’ল। এইসকলৰ ভিতৰত শিক্ষাগুৰু মহেন্দ্ৰ কন্দলিকে ধৰি ৰামৰাম, সৰ্বজয়, পৰমানদ, বলোভদ্ৰ, বলোৰাম, গোবিন্দ, নাৰায়ণ, বৰশ্ৰীৰাম, গোপাল, চোট বলোৰাম, মুকুণ্ড, মুৰাৰি, হৰিদাস, দামোদৰ, আৰু আন দুজন এই দলৰ সদস্য আছিল। শঙ্কৰদেৱে অনুগামীসকলৰ সৈতে গংগাৰ পৰা স্নান দৰ্শনেৰে আৰম্ভ কৰি জগন্নাথ-পুৰী, সীতাকুণ্ড, উত্তৰ বাহিনী গংগা, বৰাহক্ষেত্ৰ, পুষ্কৰিণী তীৰ্থ, মথুৰা, বৃন্দাবন, দ্বাৰকা, কাশী, বাৰানসী, প্ৰয়াগ, নেপাল, নিষধ, কৈকেয়, কোশল, অযোধ্যা, হস্তিনাপুৰ, পাঞ্চাল, শ্বেতদ্বীপ, কৰ্মনাশা কেশৰী, কাবেৰী, মাৰ্গকাশী, বিন্দুকাশী, কৈশিক তীৰ্থ, মুকুন্দ আশ্ৰম, পুষ্পভদ্ৰা, সোণাৰু, কপিল, গণ্ডকী নদী, উপদ্বাৰকা, অঙ্গদ নগৰ, ৰামেশ্বৰ সেতুখণ্ড, সুবাহু নগৰ, বিদিশা নগৰ, দণ্ডকা বন, চিত্ৰকুট পৰ্বত, গোদাবৰী, গোমতী, পঞ্চবটী আশ্ৰম, দা ঋষ্যমূক পৰ্বত, কিষ্কিন্ধ্যা, পুষ্কৰাৱতী, ভৰদ্বাৰ, হৰিদ্বাৰ, জয়দ্বাৰ, নৰ্মদা, মহানন্দা, কটক নগৰ, বদৰিকাশ্ৰম আদি প্ৰায়বোৰ তীৰ্থক্ষেত্ৰ আৰু ঐতিহাসিক স্থান ভ্ৰমণ কৰিলে। ১৫৫০ শকৰ আঘোণ মাহত শঙ্কৰদেৱৰ ৯৭ বছৰ বয়সত সংগী ভকতসকলৰ সৈতে তেওঁ পুনৰ তীৰ্থলৈ যায়।

শিক্ষা সমাপ্ত কৰি গুৰুগৃহৰ পৰা ঘৰলৈ ঘূৰাৰ পাছত শঙ্কৰদেৱৰ ওপৰত সংসাৰৰ গুৰু দায়িত্ব কিছুমান পৰিবলৈ ধৰে। তেওঁ নথকা অৱস্থাত শিৰোমণি ভূঞাৰ দায়িত্বভাৰ লৈ থকা ককাদেউতাক জয়ন্ত দলৈয়ে প্ৰথমেই শিৰোমণি ভূঞাৰ বিষয়ভাৰ শঙ্কৰদেৱৰ ওপৰত অৰ্পণ কৰিলে। তেনেই কম বয়সতে ভূঞাসকলৰ শ্ৰেষ্ঠ সন্মান লাভ কৰা আৰু শ্ৰেষ্ঠ দায়িত্ব পোৱা বাবে তেওঁৰ নাম ডেকাগিৰি হ’ল। শঙ্কৰদেৱে দক্ষতাৰে শাসনকাৰ্য চলাবলৈ ধৰিলে। শঙ্কৰদেৱে শিৰোমণি ভূঞাৰ দায়িত্ব লোৱাৰ কিছুদিন পিছৰে পৰা কছাৰীসকলে আলিপুখুৰী অঞ্চলত বসবাস কৰি থকা ভূঞা আৰু ব্ৰাহ্মণসকলৰ ওপৰত ঘনে ঘনে উপদ্ৰৱ কৰিবলৈ ধৰে। সকলোৰে অনুৰোধ আৰু কছাৰীসকলৰ উপদ্ৰৱলৈ লক্ষ্য ৰাখি শঙ্কৰদেৱে পৰিয়াল আৰু আন আন সকলৰ সৈতে আহি বৰদোৱাত ঘৰ-দুৱাৰ সাজি বসবাস কৰিবলৈ ল’লে। বৰদোৱাত ঘৰ-দুৱাৰ কৰি থাকোঁতে শঙ্কৰদেৱে ৰামৰাম গুৰুৰ লগত আলোচনা কৰি তাত এটি দেৱ মন্দিৰ নিমাৰ্ণ কৰাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে। মন্দিৰৰ ভেঁটি তুলিবৰ সময়ত মাটি খান্দোতে কোৰৰ চাবত শিলত কটা চতুৰ্ভুজ বিষ্ণুমূৰ্তি এটা পালে। সেই বিষ্ণুমূৰ্তিটোকে সাতখলপীয়া সিংহাসনৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠা কৰিলে। Sankardev Biography in Assamese

প্ৰথমবাৰ তীৰ্থ ভ্ৰমণ কৰোঁতে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ বিভিন্ন লীলাৰ লগত সম্পৰ্কিত প্ৰায়বোৰ স্থান ভ্ৰমণ কৰি ভক্তিৰসেৰে আপ্লুত হৈ শঙ্কৰদেৱে নিজৰ চিন্তাধাৰা আৰু দৃষ্টিভংগীক বিস্তৃত আৰু গভীৰ কৰি তুলিলে। ভাৰতবৰ্ষৰ বিভিন্ন ঠাইৰ কৃষ্টি-সংস্কৃতিৰ মুকুতা বুটলি নিজ মাতৃভূমিত এক নতুন ধৰ্ম-সংস্কৃতিৰ বীজ ৰোপণ কৰাৰ মানসেৰে বাৰ বছৰৰ মূৰত বিস্তৃত ভ্ৰমণসূচী সামৰি সংগীসকলৰ সৈতে ১৪১৫ শকত ( ১৮৯৩ খ্ৰী:) নিজ গৃহলৈ ঘূৰি আহিল। শঙ্কৰদেৱে তীৰ্থ ভ্ৰমণ কৰাৰ সময়ত সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষত ভক্তি আন্দোলনৰ ঢৌৱে ঢৌৱাই গৈছিল। তেওঁ ভক্তি আন্দোলনৰ মতবাদৰ সৰলতা আৰু কাৰ্যকাৰিতাত অতিকৈ মুগ্ধ হৈছিল। নিজৰ ৰাজ্যৰ মানুহখিনিৰ মাজত এই সহজ-সৰল ধৰ্মীয় মদবাদ প্ৰচাৰৰ বাবে শঙ্কৰদেৱৰ মনত হাবিয়াস জন্মে। সেই সময়ত অসম ৰাজ্যখনত বিভিন্ন ধৰ্মীয় মতবাদ প্ৰচলিত আছিল। ভগৱানক উপাসনা কৰাৰ কোনো নিদিৰ্ষ্ট পদ্ধতি নাছিল। অসংখ্য দেৱ-দেৱীৰ পূজা, বৃক্ষ পূজা, শিল পূজা, সৰ্প পূজা, ডাঙৰীয়া পূজা, প্ৰকৃতি পূজা আদি জনসাধাৰণৰ মাজত ব্যাপকভাৱে প্ৰচলিত আছিল। দেৱ-দেৱীৰ সন্তুষ্টিৰ অৰ্থে মানুহে বিগ্ৰহৰ আগত পশু বলি দিছিল; আনকি নৰবলি পৰ্যন্ত চলিছিল। ধৰ্মীয় আচাৰ-বিধিবোৰ সাধাৰণতে সহজ নাছিল। শঙ্কৰদেৱৰ মনত একান্ত বিশ্বাস জন্মিছিল যে ভক্তিধৰ্মই ভিন্‌ ভিন্‌ ধৰ্মীয় বিশ্বাসৰ মানুহবোৰক একগোট কৰিব পাৰিব বা একগোট কৰি ৰাখিব পাৰিব। সকলো লোককে এটি মাথোঁন ধৰ্মীয় বিশ্বাসৰ অধীনলৈ আনিবলৈ এই ভক্তিধৰ্মই হ’ব সৰ্বোত্তম পন্থা। এনে ব্যৱস্থাত উচ্চ-নীচ, ধনী-দুখীয়াৰ প্ৰভেদ নাথাকিব। ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত কোনো জাকজমকতা আৰু ব্যয়বহুলতা নাথাকিব। তীৰ্থ ভ্ৰমণ কৰা কালত লাভ কৰা অভিজ্ঞতা আৰু ঈশ্বৰ ভক্তি তত্ত্বৰ পৰম জ্ঞানেৰে সমৃদ্ধ হৈ সৰ্বসাধাৰণ মানুহখিনিৰ মাজত নামধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰি মানুহক মোক্ষ লাভৰ সহজ পথৰ সন্ধান দিলে। ভাগৱতৰ ভক্তি আৰু গীতাৰ একশৰণ একত্ৰ কৰি তেওঁ অসমত ‘এক শৰণ ভাগৱতী বৈষ্ণৱ নামধৰ্মৰ’ খুঁটি পুতিলে। বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ সৰ্বময় কৰ্তা ভগৱান এজন আৰু তেৱেঁই হৈছে পৰমেশ্বৰ বিষ্ণু। এইজনাৰ নাম ল’লেই জগতৰ সকলো দুখ-যন্ত্ৰণাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাব পৰি; সেয়ে আমি এইজনা সৰ্বশক্তিমান ভগৱানৰ চৰণত শৰণ ল’ব লাগে। শঙ্কৰদেৱে প্ৰচাৰ কৰা এই ধৰ্মই হৈছে চমুকৈ একশৰণ নামধৰ্ম। ইয়াক নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্ম বা মহাপুৰুষীয়া ধৰ্ম বুলিও কোৱা হয়। শঙ্কৰদেৱে প্ৰচাৰ কৰা এই ধৰ্মৰ মূল আধাৰ হ’ল ‘দ্বাদশ স্কন্ধ ভাগৱত’ গ্ৰন্থ। এই ধৰ্মমতত ক্ৰিয়াকাণ্ডৰ ব্যায়বহুলতা, বলি-বিধান, যাগ-যজ্ঞ, পূজা-পাতল, মূৰ্তি-উপাসনা অদি নাই। কেৱল ‘একদেৱ, একসেৱ’ এক বিনে নাই কেৱ’ অৰ্থাৎ‌ কায়মনো বাক্য হৰিৰ নাম শ্ৰৱণ-কীৰ্তন কৰা।

শঙ্কৰদেৱে সৃষ্টিকৰ্তা ভগৱান বিষ্ণুৰ মহান গুণৰাশি জনসাধাৰণৰ মাজত প্ৰচাৰ কৰিবলৈ এক অভিনৱ নাট্যাভিনয়ৰ আয়োজন কৰিছিল। সেই নাট্যাভিনয়ক কোৱা হৈছিল চিহ্ন-যাত্ৰা (চিহ্ন=চিত্ৰ, যাত্ৰা= নাটক)। এনেদৰেই অসমত নাট্যকলাৰ জন্ম হয় শঙ্কৰদেৱৰ হাতত। গুৰুগৃহত থাকি অধ্যয়ন কৰোঁতে লাভ কৰা নটাকৰ জ্ঞান আৰু তীৰ্থভ্ৰমণ কালত লাভ কৰা অভিজ্ঞতাক ভেঁটি কৰি শঙ্কৰদেৱে ‘চিহ্ন’ নামৰ নাট এখনি লিখি তাক যাত্ৰা বিচাপে অভিনয় কৰে। সেয়ে চিহ্ন-যাত্ৰা। শঙ্কৰদেৱৰ নাট্য প্ৰতিভাৰ প্ৰথম স্বাক্ষৰ পোৱা যায় চিহ্ন-যাত্ৰাত। সংলাপহীন এই নাটকখনিৰ অভিনয় বৰদোৱাত চাৰিদিন সাতৰাতি হৈছিল বুলি কথিত। নৃত্য-গীত আৰু চৰিত্ৰৰ সমাবেশেৰে ই ৰাইজক চমত্‌কৃত কৰিছিল। চিহ্ন-যাত্ৰাৰ ৰচনাকাল ১৪৬৮ খ্ৰীষ্টাব্দ বুলি জনা যায়।

শঙ্কৰ-মাধৱৰ মহামিলন

১৪৪৪ শকৰ (১৫২২ খ্ৰীষ্টাব্দ) সময়খিনি সমগ্ৰ অসমৰ বাবে আৰু সমগ্ৰ ভক্তি আন্দোলনৰ বাবে অতি স্মৰণীয় আৰু গুৰুত্বপুৰ্ণ আছিল। কাৰণ শঙ্কৰদেৱ বেলগুৰিত থাকোঁতেই অসমৰ আন এজন মহাপুৰুষ মাধৱদেৱে প্ৰথম শঙ্কৰদেৱক লগ পায়। মাধৱদেৱ আছিল শাক্ত ধৰ্মী। পূজা-পাতল বলি বিধান আদি মানি চলিছিল তেওঁ। কিছুদিন পুৰ্বেই পিতৃ বিয়োগৰ শোক পাহৰিব নোৱাৰোতেই মাতৃৰ টান নৰিয়া হোৱাৰ খবৰ পোৱাত মাধৱদেৱে মাক আৰু পৰিয়ালৰ আশু আৰোগ্য কামনা কৰি আগন্তুক দুৰ্গা পূজাত গোসাঁনীলৈ বুলি এযোৰ বগা পঠা ছাগলী মনতে আগবঢ়ায়। যথা সময়ত বলি দিবৰ নিমিত্তে বৈনায়েক ৰামদাসক ছাগলী আনিবলৈ পঠালে। কিন্তু ৰামদাসে ইতিমধ্যেই শঙ্কৰদেৱৰ ওচৰত শৰণ লৈছিল। সেয়ে তেওঁ মাধৱক দেৱীৰ আগত জন্তু বলি দিয়া কাৰ্য ধৰ্মমতৰ পৰিপন্থী বুলি বুজালে। তাকে শুনি মাধৱৰ খং উঠিল আৰু দুয়োৰে মাজত বিতৰ্ক আৰম্ভ হ’ল আৰু এই বিতৰ্কৰ সমাধানকল্পে দুয়ো শঙ্কৰদেৱৰ ওচৰলৈ গ’ল। যথাসময়ত শঙ্কৰদেৱৰ লগত মাধৱৰ তৰ্কযুদ্ধ আৰম্ভ হ’ল। গুৰুজানে নিবৃত্তি, ভক্তি মাৰ্গ আৰু প্ৰবৃত্তি মাৰ্গৰ প্ৰমাণ দি তৰ্ক কৰিবলৈ ধৰিলে। কাৰো হাৰ-জিত নাই। সুদীৰ্ঘ ন-ঘণ্টা ধৰি দুয়োৰে মাজত যুক্তি-তৰ্ক চলাৰ পাছত শঙ্কৰদেৱে ভাগৱতৰ চতুৰ্থ স্কন্ধৰ পৰা এটি সুন্দৰ শ্লোক উল্লেখ কৰি নিবৃত্তি পথ আৰু ভক্তিমাৰ্গৰ শ্ৰেষ্ঠতা প্ৰমাণ কৰিলে আৰু বিতৰ্কৰ অন্ত পেলালে। শ্লোকটি হ’ল-

“যথাতৰোৰ্মূল নিষচনেন, তৃপ্যন্তি তত্‌স্কন্ধ- বুজোপশাখাঃ প্ৰাণোপহাৰাচ্চ যথেন্দ্ৰিয়াণাং তথা চ সৰ্বাচৰ্নমচ্যতেঙ্গ্যা। “

একেজন ঈশ্বৰ কৃষ্ণক পৰম আৰাধ্য দেৱতা বুলি গ্ৰহণ কৰি সেইদিনাৰ পৰা শাক্তপন্থী মহাতান্ত্ৰিক মাধৱ হ’ল বৈষ্ণৱসকলৰ শিৰোমণি মহাপুৰুষ শ্ৰীমাধৱদেৱ। মাধৱদেৱে শঙ্কৰদেৱৰ ওচৰত শৰণ ল’লে। ‘শঙ্কৰ-মাধৱ’ এই গুৰু-শিষ্যৰ সম্পৰ্ক হৈ পৰিল অভিন্ন আৰু তুলনাবিহীন। শঙ্কৰ-মাধৱৰ এই মহামিলনক মণি-কাঞ্চণ সংযোগ বোলা হয়। Sankardev Biography in Assamese

শঙ্কৰদেৱৰ সাহিত্য

সেই সময়ত সকলো শাস্ত্ৰই সংস্কৃত ভাষাত থকাৰ কাৰণে সাধাৰণ মানুহে তাক পঢ়ি জ্ঞান অৰ্জন কৰিব নোৱাৰিছিল। সেই অসুবিধা দুৰ কৰি সৰ্বসাধাৰণে বুজিব পৰাকৈ তেওঁ বহু সংস্কৃত গ্ৰন্থ অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰাৰ লগতে তাৰ সাৰ সংগ্ৰহ কৰিও বহু অসমীয়া গ্ৰন্থ ৰচনা কৰে। জনসাধাৰণক জ্ঞান আৰু আনন্দ প্ৰদানৰ চলেৰে ধৰ্ম প্ৰচাৰেই আছিল তেওঁৰ ৰচনাৰ মূল অৰ্থ। সেইবাবে তেওঁ সাধাৰণ অসমীয়া ভাষাত গীত, পদ, নাট, ৰচনা নকৰি ‘ব্ৰজাৱলী’ নামে ভাষাত ৰচনা কৰিছিল। কাৰণ এই ভাষাই সাধাৰণ মানুহৰ মাজত কৃষ্ণভক্তিৰ প্ৰতি মন কৃষ্ট কৰাত সহায় কৰিছিল। শ্ৰীশ্ৰীশঙ্কৰদেৱৰ গ্ৰন্থসমূহক কেইবাভাগত ভগাব পাৰি, যেনে:

• হৰিশ্চন্দ্ৰ উপাখ্যান
• অজামিল উপাখ্যান
• ৰুক্মিণী হৰণ কাব্য
• গজেন্দ্ৰ উপাখ্যান
• কুৰুক্ষেত্ৰ
• গোপী-উদ্ধৱ সংবাদ
• কৃষ্ণ প্ৰয়াণ – পাণ্ডব নিৰ্বাৰণ

ভক্তিতত্ত্ব প্ৰকাশক গ্ৰন্থ

• ভক্তি প্ৰদীপ
• ভক্তি ৰত্নাকৰ (সংস্কৃতত ৰচিত)
• নিমি-নৱসিদ্ধ সংবাদ

অনুবাদমূলক গ্ৰন্থ

• ভাগৱত প্ৰথম, দ্বিতীয়
• দশম স্কন্ধৰ আদিছোৱা
• দ্বাদশ স্কন্ধ
• ৰামায়ণৰ উত্তৰা কাণ্ড

অঙ্কীয়া নাট

• পত্নীপ্ৰসাদ

পাৰিজাত হৰণ

• ৰুক্মিণী হৰণ

ভাগৱতৰ দশম স্কন্ধৰ ষোড়শ-সপ্তদশ অধ্যায়ৰ ভেটিত কালিয়দমন নাট ৰচনা কৰা হৈছিল। কালি হ্ৰদত কালি নামৰ নাগে বাস কৰাৰ ফলত হ্ৰদৰ পানী বিষাক্ত হৈ পৰে। এদিন এই বিষাক্ত পানী সেৱন কৰাৰ ফলত গোপবালক সকল অচেতন হৈ মৃত্যুমুখত পৰে। কৃষ্ণই নিজৰ ঐশ্বৰিক শক্তিৰে কালি নাগক পৰাস্ত কৰি সেই হ্ৰদ এৰি যাবলৈ বাধ্য কৰে আৰু সকলো গোপবালককে জীৱন দান দিয়ে। এই কাহিনীভাগকেই ইয়াত অংকন কৰা হৈছে।

প্ৰধান প্ৰবন্ধ: কেলিগোপাল নাট

কেলিগোপাল নাটখন ভাগৱতৰ ৰাস পঞ্চ অধ্যায়ৰ আলমত ৰচনা কৰিছিল। শৰতৰ ৰাতি কৃষ্ণৰ বাঁহীৰ সুৰত আকৰ্ষিত হৈ গোপীসকলে বৃন্দাবনলৈ ঢপলিয়াই আহে। মূলতঃ শ্ৰীকৃষ্ণ আৰু গোপীসকলৰ ৰাসলীলাই এই নাটৰ উপজীব্য।

ৰুক্মিণী হৰণপ্ৰধান

প্ৰবন্ধ: ৰুক্মিণী হৰণ নাট

ৰুক্মিণী হৰণ নাটখন ভাগৱতৰ মূল সংগ্ৰহ কৰি ৰচনা কৰা হৈছিল। পিতাক ভীষ্মই কন্যা ৰুক্মীণীক কৃষ্ণৰ হাতত সমৰ্পণ কৰাৰ ইচ্ছা কৰিছিল যদিও জ্যেষ্ঠ ভাতৃ ৰুক্মবীৰে কৃষ্ণৰ পৰিৱৰ্তে ছেদীৰাজ শিশুপাললৈ ৰুক্মীণীক বিয়া দিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰে। ইফালে ৰুক্মীণীয়ে কৃষ্ণতেই মন প্ৰাণ সঁপি দিয়ে। ভাতৃ শিশুপালক প্ৰকাশ্যে বিৰোধ কৰিব নোৱাৰি ৰুক্মীণীয়ে বেদনিধি বিপ্ৰৰ জৰিয়তে কৃষ্ণলৈ বাৰ্তা পঠায় যে তেওঁক যিকোনো উপায়ে পলুৱাই নিব লাগে আৰু সেইয়া কিদৰে সম্ভৱ হ’ব তাৰ দিহা পৰামৰ্শও তেওঁ চিঠিত উল্লেখ কৰি দিয়ে। এই সমস্ত ঘটনাৱলীকে ৰুক্মীণী হৰণ নাটত ফুটাই তোলা হৈছে।

প্ৰধান প্ৰবন্ধ: পাৰিজাত হৰণ নাট

ভাগৱত আৰু হৰিবংশৰ মূলৰ পৰা পাৰিজাত হৰণ নাটখনি ৰচনা কৰিছিল। এদিন নাৰদে শ্ৰীকৃষ্ণক এপাহ পাৰিজাত ফুল অৰ্পণ কৰে। ৰুক্মীণীয়ে ফুলপাহৰ প্ৰতি আগ্ৰহ প্ৰকাশ কৰাত কৃষ্ণই ফুলপাহ ৰুক্মীণীৰ খোপাত পিন্ধাই দিয়ে। কৃষ্ণৰ সেই কাৰ্য্যত ইৰ্ষাম্বিত হৈ আন এগৰাকী পত্নী সত্যভামাই কিদৰে ইন্দ্ৰপত্নী শচীৰ পৰা পাৰিজাত ফুল হস্তগত কৰি তাক আনি নিজৰ কোঠাৰ কাষতে ৰুৱে আৰু ৰুক্মীণীক হেয় জ্ঞান কৰি নিজকে কৃষ্ণৰ প্ৰিয় পত্নী বুলি প্ৰতিপন্ন কৰিব খুজিছে তাকেই ইয়াত দেখুওৱা হৈছে।

প্ৰধান প্ৰবন্ধ: ৰাম বিজয় নাট

ৰামায়ণৰ আদিকাণ্ডৰ সাৰ গ্ৰহণ কৰি শঙ্কৰদেৱে ৰাম নিজয় নাট ৰচনা কৰিছিল। কেনেকৈ ৰামে হৰধনু ভাঙি সীতাক লাভ কৰে আৰু অযোধ্যালৈ যাত্ৰা কৰোঁতে বাটত পৰশুৰামক যুদ্ধত পৰাস্ত কৰে এই সমস্ত ঘটনাৱলীয়ে এই নাটৰ মূল আধাৰ।

• বৰগীত (২৩৪টা বৰগীতৰ ভিতৰত ৩৫ টাহে পোৱা যায়)
• ভটিমা (দেৱভটিমা, নাটভটিমা, ৰাজভটিমা)

নাম-প্ৰসঙ্গৰ গ্ৰন্থ

বহুমুখী প্ৰতিভা.

শ্ৰীশ্ৰীশঙ্কৰদেৱ এজন বহুমুখী প্ৰতিভাসম্পন্ন লোক আছিল। ৰূপ, বল, গুণ তিনিও দিশতে তেওঁ মানুহক চমকিত কৰিছিল বুলি কোৱা হয়। ষাঁড় গৰুক পৰাস্ত কৰি, ভাদমহীয়া দুপাৰ উপচি পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদী সাঁতুৰি বল-বীৰ্য্যৰ পৰিচয় দিছিল। প্ৰথম অ-ফলা আৰু ক-ফলা শিকিয়েই আ-কাৰ আৰু ই-কাৰ নোহোৱাকৈ ভাবগধুৰ কবিতা এটা লিখি তেওঁৰ অসামান্য প্ৰতিভাৰ পৰিচয় দাঙি ধৰিছিল। আনপিনে তেওঁ আছিল ধৰ্ম প্ৰচাৰক, সমাজ সংগঠক, সুগায়ক, নৰ্তক, অভিনেতা, কবি, চিত্ৰকৰ। তেওঁ নাটক ৰচনা কৰিয়েই ক্ষান্ত থকা নাছিল; সেইবোৰক অভিনয়ৰ দ্বাৰা মানুহৰ মন নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰতি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। অভিনয়ত তেওঁ নিজেও ভাও লৈছিল। সেই সময়ত তেওঁ মানুহক সাত বৈকুণ্ঠৰ পট আঁকি চিহ্নযাত্ৰা ভাওনা কৰি দেখুৱাইছিল। শঙ্কৰদেৱৰ নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ মূল মন্ত্ৰ আছিল ‘এক দেৱ, এক সেৱ, এক বিনে নাই কেৱ’ অৰ্থাৎ কেৱল নামৰ দ্বাৰাই পৰম ভগৱন্তক লাভ কৰি ইহ সংসাৰৰ পৰা উদ্ধাৰ হোৱাৰ উপায় তেওঁ ৰচনা কৰিছিল। তেওঁৰ ধৰ্মত কোনো জাতি-ভেদ উচ্চ-নীচ ধনী-দুখীয়াৰ প্ৰভেদ নাছিল। অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত সত্ৰ, নামঘৰ অনুষ্ঠান পাতি ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ বাবে তেওঁ ব্যৱস্থা কৰিছিল। আজিৰ পৰা পাঁচশ ৫০০ বছৰৰ আগতে শঙ্কৰদেৱে উদাৰ মনোভাৱেৰে সমগ্ৰ অসমীয়া সমাজক একতাৰ জৰীৰে বান্ধিছিল।

তেখেতৰ প্ৰথম কবিতাটো হ’ল:

কৰতল কমল কমল দল নয়ন। ভবদব দহন গহন বন শয়ন॥ নপৰ নপৰ পৰ সতৰত গময়। সভয় মভয় ভয় মমহৰ সততয়॥ খৰতৰ বৰশৰ হত দশ বদন। খগচৰ নগধৰ ফনধৰ শয়ন॥ জগদঘ মপহৰ ভৱভয় তৰণ। পৰপদ লয় কৰ কমলজ নয়ন॥

মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে জীৱনৰ অন্তিম সময়লৈকে ধৰ্ম প্ৰচাৰ কাৰ্য চলাই আছিল। ১৫৬৮ খ্ৰীষ্টাব্দত ১১৯ বছৰ বয়সত তেওঁ মধুপুৰ সত্ৰত ইহলীলা সম্বৰণ কৰে। সেই সময়ত কোঁচৰজা নৰনাৰায়ণৰ ৰাজত্ব চলি আছিল। কোচবিহাৰত থকা এই ভেলাদুৱাৰৰ মধুপুৰ সত্ৰত ১৪৯০ শকত ভাদ মাহৰ ২১ তাৰিখে শুক্লা দ্বিতীয়া তিথিত জগতগুৰু মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ মহাপ্ৰয়াণ হৈছিল।

You also Read

• ভগৎ সিং ৰ জীৱনী
• মণিৰাম দেৱান
• নেতাজী সুভাষ চন্দ্ৰ বসু
• I collected from Wikipedia

Learning, Awareness and Education is the purpose of this Blog/Website.

If any mistake or error please kindly inform us ,  thanks

6 thoughts on “ Sankardev Biography in Assamese। শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ জীৱনী ”

Tnx…for write history of sankardev biography. It make to learn his biography for every person of Assam who didn’t know his history and personality. Sankardev was a God of Assam…

Pronam jonalu , prothom kothatu hol , moi Gurujonar jonmo sthan Alipukhuri buli apunar likhonit pai xukhi hoisu. Karon kisu kisu gronthot gurujonar jonmo sthsn ‘ Botodroba ‘ buli ullekh korise. Apunar phone number tu dile kisu kotha patibo pariluheten, zodihe beta napay. Mor contact no. 9435164667. Guwahati.

I don’t know assamese but this book helps me a lot knowing about শংকৰদেৱ and now im literally very satisfied with this book literally i am loving knowing about শংকৰদেৱ thanks for the great help

Sankardev is a …….. I liked this essay very much and it is very helpful thnaks to its writer(name i have forgotten)It is very useful for that nalayaks that dont knew about Sankardev.Thanks abhi niklo

Srimanta Sankar was not only a. preacher of Vaishnab but also a scientist.He was a symbol of unity.He was the only person who brougt the Assamese and other caste of Assam under Vaisnab dharma. So think about him and we all should pray Him.

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.

Your Article Library

Essay on assamese language (1811 words).

ADVERTISEMENTS:

Essay on Assamese Language!

Literary forms developed in the Assamese language by the 13th century though the language can be traced back to the ninth-tenth century AD—to the Charyapadas, where the earliest elements of the language can be seen. The Charyapadas are Buddhist songs composed in the 8th-12th centuries.

Hema Saraswati could be called the first poet in Assamese with his Prahladacharita. Under King Indranarayana (ruled 1350-1365) of Kamatapur, the two poets Haribara Vipra and Kaviratna Saraswati composed Asvamedha Parva and Jayadratha Vadha respectively.

Assam is known as the state of Ekasarana Dharma. Srimanta Shankardeva and Madhabdev wrote Kirtan Ghosa, Dasham, Ankia Nat, Gunamala, Namghosa, which are among the most popular books in Assam.

The Borgeet written by both Shankardeva and Madhabdev is known as the soul song of Assam. The great saint-poet Sankaradeva composed lyrics as well as a number of one-act plays in leavened Assamese prose interspersed with songs. They are known as Ankiya Nats. Rudra Kandali translated Drona Parva of the Mahabharata into Assamese.

The most well-known poet of the Pre-Vaishnavite sub-period was Madhav Kandali, who rendered Valmiki’s Ramayana into Assamese verse (Kotha Ramayana) in the 14th century. Assamese prose was given a definite shape by Bhagavata who translated the Bhagavata and the Gita into Assamese.

Modern Assamese prose emerged from buranjis. From the 17th to the 19th century, prose chronicles (buranji) were written in Ahom courts. These chronicles broke away from the style of the religious writers. The language is essentially modern except for some slight alterations in grammar and spelling.

The modern Assamese period began with the publication of the Bible in Assamese prose by the American Baptist missionaries in 1819. The missionaries established the first printing press in Sibsagar (1836) and started using the local Asamiya dialect for writing purposes. In 1846, they started a monthly periodical called Arunodoi and, in 1848, Nathan Brown published the first book on Assamese grammar.

It gave a strong impetus towards reintroducing Assamese as the official language in Assam. The missionaries published the first Assamese-English Dictionary compiled by M. Bronson in 1867. The British imposed Bengali in 1836 in Assam. Due to a sustained campaign, Assamese was reinstated in 1873 as the state language.

It was in the nineteenth century that new developments, indeed, a renaissance, took place in Assamese literature. The pioneers in the movement were Chandrakumar Agarwalla, Lakshminath Bezbarua and Hemachandra Goswami. They founded the monthly Jonaki that introduced the short story form.

The names of Padmanath Gohain Barua and Rajnikanth Bordoloi, author of the first Assamese novel Mirijiyori, are associated with the development of the modern novel in Assamese.

Lakshminath Bezbarua made a significant contribution to the development of the short story in Assamese. Jyoti Prasad Agarwalla, Birinchi Kumar Barua, Hem Barua, Atul Chandra Hazarika, Nalini Bala Devi, Navakanta Barua, Mamoni Raisom Goswami, Bhabendra Nath Saikia, Saurav Kumar Saliha are modern Assamese literary writers of note.

Hemchandra Barua’s (1835-96) most important work was his Hemkosh, an Anglo-Assamese dictionary published posthumously in 1900. Barua’s Articles in Arunodoi, his dictionaries, and his grammatical texts sought to replace the simplified Assamese used by missionaries with a version closer to Sanskrit patterns of speech and to strengthen the use of Assamese by native speakers.

Among these were Asamiya Vyakaran (1873), Asamiya Lorar Vyakaran (1892), and Pathsalia Abhidan (1892). His literature, too, reveals a concern for social reform. Gunabhiram Barua’s Ram-Navami (1858) is seen as the first modern Assamese play.

He was also the first Assamese biographer (Anandaram Dhekiyal Phookanar Jivan Sarit in 1880). Barua contributed to the development of the literary essay.

The Jonaki era is also known as the age of Romanticism in Assamese literature. Assamese writers of this period looked to the Romantics rather than their contemporary Victorians. The central theme changed from devotion to God to devotion to the world, its beauties, man as a reflection of the supernatural, and man’s pursuit of joy and beauty.

The Asom Sahitya Sabha was formed in 1917. The Sahitya Sabha facilitated the exchange of ideas, popularised Assamese literature, art, and culture, and provided a forum for literary debate and discussion through its conventions, journals, and publications.

Jonaki, first published on February 9, 1889, by Chandrakumar Agarwalla, was the journal of the Asamiya Bhashar Unnati Sadhini Sabha; later Jonaki editors were Lakshminath Bezbarua and Hemchandra Goswami.

The three writers dominated the literature of this period. Notable among the early twentieth century poets who first published in Jonaki were Raghunath Choudhari; Bholanath Das; and Anandachandra Agarwala whose Jilikoni was published in 1920.

Other poets of note were Ambikagiri Raichoudhuri (Tumi)-, Jatindranath Duara; Parvati Prasad Baruva; and Jyotiprasad Agarwala who defined an important aspect of Assamese literature—its function in popular culture.

Among prose writers of the nineteenth century are Benudhar Rajkhowa; Surya Kumar Bhuyan who established the art of the biography with his Anandaram Barua; Rajanikanta Bordoloi who produced an impressive four-volume saga of the final days of the Ahom dynasty and the romantic novel Miri Jiyori (1895), one of the most enduring romances in Assamese literature.

The modern dramatic works had more literary, than theatrical, value. The first dramatic work of this period was Lakshminath Bezbarua’s Litikai. His other dramas were historical ones: Chakradhwaj Singha and Joymati Kunwari. Benudhar Rajkhowa’s plays are satirical and often farcical. His plays are Kali Yuga, Tini Ghaini, Asikshit Ghaini, and Sorar Sristi. Bishnu Rabha represented indigenous Assam in his prose, poetry, and drama.

Among women writers of Assam, mention must be made of Padmavati Devi Phookanani who’s Sudharmar Upakhyan in 1884 ‘can be considered the second novel by an Assamese writer. Swarnalata Baruah, Dharmeswari Devi Baruani, Jamuneswari Khatoniyar, and Nalinibala Devi made their mark in the twentieth century. Nalinibala Devi’s works cover the range of any major writer.

In the first half of the twentieth century, the decade of the 1940s is considered the Jayanti era, taking its name from the quarterly Jayanti, first published on January 2, 1938. Jayanti saw the establishment of a new form of literature. If Jonaki took literature from the devotional to the Romantic, Jayanti moved it to the realistic.

Jayanti was not the only journal to follow Jonaki and Baheen; among other important journals were Abahon, Surabhi, and Ramdhenu. Even in the 1940s, Assamese literature was dependent on journals, for there had never been a strong print culture or publishing industry in Assam that could issue independent works from manuscript.

The poetry published in Jayanti had writers challenging the established norms of a society based on caste and class distinctions. Their poetry reflects a disillusionment and cynicism arising from a realisation that a free India did not imply freedom and equality. Amulya Barua (1922-46) was the foremost poet of this generation. Then there were Keshav Mahanta (Suror Koiphiyot), Amulya Barua and Hem Barua (Guwahati-1944), which described the wartime difficulties and political and ideological struggles.

Said Abdul Malik’s collection of short stories, Parashmoni, was published in 1946. Birendra Kumar Bhattacharya’s short stories focused on social, rather than interpersonal, subjects. The Assamese novel at this time was still the traditional, plot- driven novel, but its subjects and plots were no longer those of the traditional romances.

Birinchi Kumar Barua or Bina Barua’s works Jivanor Batot and Seuji Pator Kahini depict the gradual disappearance of a rural, natural lifestyle. Other notable novelists of this period were Kaliram Medhi, Bhabananda Datta and Prafulla Dutta Goswami (Shesh Kot and Kesa Pator Kapani). Dutta Goswami’s novels were the first to reveal modern structure and language in the Assamese novel form.

The drama of this period can be divided into the mythological, the historical, and the social. Modern Assamese drama was established in the 1940s by Jyotiprasad Agarwalla. The Nagaon Natya Samiti’s Piyoli Phookan (1948), Prabin Phookan’s Lachit Borphookan (1946) and Maniram Dewan (1948), dramatised the historical and personal events surrounding well-known personalities of Assam’s history.

Surendranath Saikia wrote mythological plays, like Kama (1947) and Lakshman (1949). It was the social drama that gained popularity and importance, especially as emphasised by Jyotiprasad Agarwala (Lobhita in 1942).

Assamese literature today includes a wide range of poetry, novels, short stories, dramas, and sub-genres such as folklore, science fiction, children’s literature, biographies and translations.

Modern poetry reveals personal reflections and focuses on the immediate and shifting trends of modern life (urban life), settings. Navakanta Barua, Nilamoni Phookan, Nirmalprabha Bordoloi, and Hiren Bhattacharya, Samir Tanti, whose works includes Yudha Bumir Kabita (1985) and Shokakol Upatyaka (1990) and has a poetic vision that reflects on Third World conditions, Bhabe Barua and Hiren Datta are among the noteworthy modern post-independence poets. Bhupen Hazarika’s songs and poetry have covered a wide range of subjects, from the intensely personal to the extremely political.

Another contemporary novelist whose subjects are often political is Homen Borgohain. Notable modern novelists include writers such as Nirupama Borgohain, Nilima Dutta, and Mamoni Raisom Goswami. Lakshminandan Borah focuses on ordinary life especially rural life (Ganga Silonir Pakhi, Nishar Purobi, and Matit Meghor Sanh).

Jogesh Das comments on the restrictive nature of our society, especially concerning women (Jonakir Jui in 1959 and Nirupai, Nirupai in 1963). Debendranath Acharya in his novels Kalpurush (1967), Anya Jog Anya Purush (1971), and Jangam (published 1982), was the first to write in the surrealistic mode. Rong Bong Terang’s novel Rongmilir Hanhi (1981) brought Karbi society to mainstream literature.

Shilabhadra experimented with form and subject in Madhupur (1971), Tarangini (1971), Godhuli (1981) and Anusandhan (1987). Short story writer and playwright Bhabendranath Saikia’s (1932) novel Antarip (1986) is extraordinarily progressive in its feminism.

Other contemporary fiction writers include Chandra Prasad Saikia, Medini Choudhuri, Arunachali writer Lummer Dai, Troilokyanath Goswami, Sneha Devi, Hiren Gohain, and Govindaprasad Sharma.

Modern Assamese drama, too, displays social analysis and structural experimentation. Translations of Western plays, such as those of Shakespeare and Ibsen, are an important aspect of modern Assamese drama.

An important form that has developed in present-day Assamese drama is the one-act play. The formation of the Asom Natya Sanmilan in 1959 and its regular one-act play competitions have helped in the development of this form.

Notable one-act plays are Durgeswar Borthakur’s Nirodesh; Prabin Phookan’s Tritaranga; Bhabendranath Saikia’s Putola-Nas; and Bhupen Hazarika’s Era Bator Sur. The subjects of modern drama range from the historical to the contemporaneous. A significant number of modern plays also revive traditional folk and classical forms.

In 1917, the Oxom Xahityo Xobha was established as a guardian of Assamese society, as a forum for the development of Assamese language and literature. The first president of the Xobha was Padmanath Gohain Baruah.

Writers of the post- independent period include Syed Abdul Malik, Jogesh Das and Birendra Kumar Bhattacharya (who received the Jnanpith Award of 1979 for his novel Mrutunjaya). Among the contemporary writers are Arupa Kalita Patangia, Monikuntala Bhattacharya, Mousumi Kondoli, Monalisa Saikia and Amritjyoti Mahanta.

Related Articles:

• Essay on Odia Language (1161 Words)
• Essay on Sindhi Language (582 Words)

Assamese Language

No comments yet.

Leave a reply click here to cancel reply..

You must be logged in to post a comment.

মহাত্মা গান্ধী ৰচনা | Mahatma Gandhi Essay in Assamese

“জীৱন্ত কবিতা তুমি আপুনি মহাত্মা!

কোটি কবি-কণ্ঠ জিনি

তুমি আজি ভাৰতৰ মৰ্ম্মবাণী শত

শতাব্দীৰ … …. …। “

-ৰত্নকান্ত বৰকাকতী

“মোৰ জীৱনেই মোৰ বাণী” মুক্ত জাগ্রত মানৱ সমাজলৈ এয়ে যাৰ শ্রেষ্ঠতম বাণী; সত্য, অহিংসা আৰু মানৱপ্ৰেমৰ প্ৰতিমূৰ্তি সেইজন মহাত্মা গান্ধীজীৰ সত্য, অহিংসা আৰু স্বাধীনতাৰ জীৱন-জোৰা সাধনাক উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰি, সুসভ্য সাম্রাজ্যবাদী পশ্চিমীয়া মুনি-পুংগৱবসকলে তেওঁক নঙঠা ফকীৰ আখ্যা দি বিদ্রূপ কৰিছিল। অথচ যাৰ নিৰস্ত্ৰ দুৰ্বাৰ শক্তিৰ সন্মুখত তিষ্ঠিব নোৱাৰি নতশিৰে হাৰ মানি সেইসকল মুনিপুংগৱেই মুক্তকণ্ঠে স্বীকাৰ কৰিছিল- গান্ধীজী বিশ্বৰ এজন শ্রেষ্ঠ ৰাজনীতিবিদ। সত্যান্বেষী, মানৱ-প্রেমিক, স্বাধীনতা সংগ্রামী এই মহা মনীষীগৰাকীক ভাৰতীয় জাতিয়ে বাপুজী অৰ্থাৎ জাতিৰ পিতা আখ্যাৰে বিভূষিত কৰিছে।

জন্ম আৰু বংশ পৰিচয় | Birth and Lineage Identity

Table of Contents

যি সময়ত বৃটিছ সাম্ৰাজ্যত বেলি মাৰ নগৈছিল, যি সময়ত বৃটিছে দুর্দমনীয় শক্তিৰে পৃথিৱীৰ বুকুত প্ৰভুত্বৰ অপ্ৰতিহত ৰাজত্ব চলাই নিৰ্মম শাসন আৰু শোষণ জিঞ্জিৰিৰে ভাৰতকে আদি কৰি সমগ্ৰ বিশ্বৰ সম্পদশালী দেশসমূহক গৰকি ৰাখিছিল, নিঃসহায়, দুর্বল জাতিসমূহে অত্যাচাৰ আৰু নিৰ্যাতনত আৰ্তনাদ কৰি উঠিছিল, সেই সময়তে ১৮৬৯ চনৰ ২ অক্টোবৰ, শুক্ৰবাৰে গুজৰাটৰ পোৰবন্দৰ নামে ঠাইত দুৰ্গতৰ ত্ৰাণকৰ্তা স্বৰূপে আৱিৰ্ভাৱ হৈছিল গান্ধীজীৰ- যাৰ সম্পূৰ্ণ নাম আছিল মোহনদাস কৰ্মচাঁদ গান্ধী। পিতৃ কমচাঁদ গান্ধী আৰু মাতৃ পুত্সীবাঈ আছিল পৰম ধাৰ্মিক বৈষ্ণৱ সম্প্ৰদায়ৰ।

শৈশৱ আৰু শিক্ষা

মহাত্মা গান্ধী পিতৃৰপৰা সত্যপৰায়ণতা আৰু তেজস্বিতা মাতৃৰপৰা ধৰ্ম-পৰায়ণতা, দয়া, ক্ষমা আদি সজগুণবোৰ লাভ কৰিছিল। শৈশৱত তেওঁ বৰ লাজুক আৰু ভয়াতুৰ আছিল ৷ পোৰবন্দৰতে তেওঁ প্ৰাথমিক শিক্ষা আৰু ৰাজকোটত হাইস্কুলীয়া শিক্ষা লাভ কৰে। ছাত্ৰাৱস্থাতে গান্ধীজীয়ে অসৎ সংগৰ প্ৰভাৱত পৰি কু-অভ্যাস আহৰণ কৰিছিল। কিন্তু দোষ উপলব্ধি কৰাৰ পাছত পিতৃৰ ওচৰত তেওঁ স্বীকাৰোক্তি কৰি তাৰ প্ৰায়শ্চিত্ত কৰে আৰু ভৱিষ্যতে তেনে দোষ নকৰিবলৈ দৃঢ়প্রতিজ্ঞ হয়। গান্ধীজী মধ্যমীয়া ছাত্র আছিল; কিন্তু তেওঁৰ হাতৰ আখৰ সমূলি ভাল নাছিল আৰু তাৰ কাৰণে তেওঁ অনুতাপ কৰিছিল। তেৰ বছৰ বয়সতে গান্ধীজী কস্তুৰীবাঈৰ সৈতে বিবাহ-পাশত আবদ্ধ হয়।

প্ৰৱেশিকা পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হোৱাৰ পাছত বেৰিষ্টাৰী পঢ়িবৰ কাৰণে তেওঁ বিলাতলৈ যাত্ৰা কৰে। বিলাতত থকা কালত তেওঁ নিজৰ আহাৰ নিজে ৰান্ধি খাইছিল; মাতৃৰ ওচৰত কৰি যোৱা প্ৰতিজ্ঞা তেওঁ দৃঢ়তাৰে পালন কৰিছিল। তেওঁ বিলাতত থকা কালতে পিতৃৰ বিয়োগ ঘটে। ১৮৯১ চনত বেৰিষ্টাৰী পাছ কৰি তেওঁ ভাৰতলৈ ঘূৰি আহে।

কর্মজীৱন আৰম্ভ

গান্ধীজীয়ে প্রথমে বোম্বাই হাইকোর্টত আইন ব্যৱসায়ৰ দ্বাৰা কৰ্ম-জীৱনৰ পাতনি মেলে। কিন্তু তেওঁ লাজকুৰীয়া স্বভাৱ আৰু মিছা কথা কোৱাত অপারগতাৰ কাৰণে আৰম্ভণিতেই তেওঁ বিফলতাৰ সন্মুখীন হয়। এই সময়তে তেওঁ ভাৰতৰ দুজন বিখ্যাত ৰাজনীতিবিদ গোপালকৃষ্ণ গোখলে আৰু দাদাভাই নৌৰজীৰ সংস্ৰৱলৈ আহিবলৈ সুবিধা পায় আৰু গান্ধীজীৰ জীৱনত তেওঁলোকৰ যি প্ৰভাৱ পৰিল, সিয়ে গান্ধীজীক পৰৱৰ্তী জীৱনৰ কর্মপন্থা কৃতকাৰ্যতাৰে মহীয়ান কৰিবলৈ সমৰ্থবান কৰি তোলে।

দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ নাটালত অহিংস সংগ্রাম

মহাত্মা গান্ধী সুপ্ত প্রতিভাই বিকাশৰ পথ বিচাৰি থাকে। পথ যেতিয়া প্রশস্ত হয়, প্রতিভাই তেতিয়াই স্রোতস্বিনীৰ তীব্ৰগতিৰে ধাৱমান হয় বিকাশৰ পথত। গান্ধীজীৰ প্ৰতিভাৰ বিকাশৰ পথা মাতৃভূমিত নাছিল; আছিল সুদূৰ দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ নাটাল ৰাজ্যত। সেই সময়ত নাটালত প্রবাসী ভাৰতীয় ব্যৱসায়ী আৰু শ্ৰমিকসকলৰ ওপৰত বৃটিছ প্ৰভুসকলৰ অমানুষিক অত্যাচাৰ, নির্যাতন চৰম সীমাত উপনীত হৈছিল। ভাৰতীয় ব্যৱসায়ী, শ্রমিকসকলে মুক্তিৰ পথ বিচাৰি ডেকা বেৰিষ্টাৰ গান্ধীজীৰ ওচৰ চাপে। গান্ধীজীয়ে এই আমন্ত্রণ সাদৰেৰে গ্ৰহণ কৰি নাটালকেই জীৱনৰ সংগ্ৰামস্থল হিচাপে বাছি লয়।

১৮৯৩ চনত তেওঁ নাটাললৈ যাত্ৰা কৰে ভাৰতীয় নির্যাতিতসকলৰ মুক্তিৰ পণ লৈ। বৃটিছ চৰকাৰৰ এখনি অন্যায় আৰু সর্বধ্বংসী বিলৰ বিৰুদ্ধে গান্ধীজীৰ প্ৰথম সংগ্ৰাম আৰম্ভ হ’ল; সেই সংগ্রাম অহিংসা আৰু আপোচহীন সংগ্রাম। পাছত সেয়ে সত্যাগ্রহ আন্দোলন নামে অভিহিত হয়। এফালে উপনিৱেশবাদী দুর্দান্ত ইংৰাজসকলৰ অস্ত্রেশস্ত্রে সুসর্জিত সৈন্যদল, আনফালে অজস্ৰ নিৰাশ্রয়, নিৰপৰাধ, বেদনা জৰ্জৰিত মানুহৰ একমাত্র নিৰস্ত্ৰ নায়ক গান্ধীজী। হাজাৰ অপমান, লাঞ্ছনা, গঞ্জনা শিৰ পাতি লৈ গান্ধীজীয়ে চলাই গ’ল অসহযোগ, সত্যাগ্রহ আন্দোলন। গান্ধীজীৰ জয় হ’ল। ইংৰাজ শাসকসকলে ভাৰতীয়সকলৰ দাবী মানিবলৈ বাধ্য হ’ল। গান্ধীজীয়ে ২০ বছৰতকৈও অধিককাল নাটালত থাকি “নাটাল ভাৰতীয় কংগ্ৰেছ” প্ৰতিষ্ঠা কৰে আৰু নানা সাংগঠনিক কাম সম্পাদনা কৰি ১৯১৪ চনত ভাৰতলৈ ঘূৰি আহে।

Read Also: জৱাহৰলাল নেহৰু ৰচনা | Jawaharlal Nehru Essay in Assamese

ভাৰতত কার্যক্রমণিকা

মহাত্মা গান্ধীয়ে ভাৰতলৈ ঘূৰি অহাৰ আগতেই নাটালত তেওঁ কৰা কামৰ খ্যাতি ভাৰতত বিয়পি পৰে। ভাৰতলৈ আহি তেওঁ প্ৰথম ৰাজনীতিত প্ৰৱেশ নকৰি সবমতী নামে ঠাইত এখন আশ্রম প্রতিষ্ঠা কৰি জন-কল্যাণমূলক কামত আত্মনিয়োগ কৰে। ১৯১৪ চনৰ আগষ্ট মাহত ইউৰোপত বিশ্বযুদ্ধৰ জুই জ্বলি উঠে। বিপন্ন ইংৰাজ চৰকাৰে ভাৰতবাসীৰ ওচৰত সাহায্যৰ আবেদন জনায় আৰু তাৰ বিনিময়ত ভাৰতত স্বায়ত্ত শাসনৰ অধিকাৰ প্ৰৱৰ্তন কৰিবলৈ প্ৰতিশ্ৰুতিবদ্ধ হয়। প্ৰতাৰক ইংৰাজৰ কূট-কৌশল বুজি নাপাই গান্ধীজীব নেতৃত্বত সদৌ ভাৰতবাসীয়ে ইংৰাজসকলক নানা প্ৰকাৰে সহায় কৰে। কিন্তু যুদ্ধৰ অন্তত অকৃতজ্ঞ ইংৰাজ চৰকাৰে স্বায়ত্ত শাসনৰ পৰিৱৰ্তে ভাৰতক উপহাৰ দিয়ে ৰাওলাট আইন! ইংৰাজ চৰকাৰৰ এই প্ৰতাৰণাৰ বিৰুদ্ধে গান্ধীজীৰ নেতৃত্বত সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষই আন্দোলন আৰম্ভ কৰে। ইতিমধ্যে ১৯১৯ চনত জালিয়ানবালাবাগত ইংৰাজ চৰকাৰে নিৰস্ত্ৰ লোকৰ ওপৰত অমানুষিক হত্যাকাণ্ড চলায়। ফল-স্বৰূপে সদৌ ভাৰত জুৰি আন্দোলনৰ ধুম উঠে।

স্বাধীনতা সংগ্ৰাম আৰম্ভ

১৯২০ চনত কলিকতা কংগ্ৰেছত গান্ধীজীয়ে স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ পাশুপাত অস্ত্র অসহযোগ আন্দোলন ৰাইজৰ হাতত তুলি দিয়ে। গান্ধীজীয়ে ভাৰতবাসীৰ অন্তৰত জাতীয় ভাৱ জগাই তুলিবৰ কাৰণে বিদেশী বস্তু বৰ্জন, খদ্দৰৰ প্ৰচলন আদি আন্দোলন গঢ়ি তোলে। ১৯২০ চনত হিন্দু-মুছলমানৰ সাম্প্রদায়িক সংঘৰ্ষ আৰম্ভ হোৱাত গান্ধীজীয়ে তাৰ প্ৰতিবাদত অনশন ব্ৰত গ্ৰহণ কৰে।

জাতীয় শক্তিক সুসংহত কৰিবৰ কাৰণে গান্ধীজীয়ে ১৯৩০ চনত লোণ আইনৰ বিৰুদ্ধে সত্যাগ্রহ আন্দোলন আৰম্ভ কৰে। এই আইন ভংগৰ কাৰণে তেওঁ বোম্বাইৰ ডাণ্ডি অভিমুখে পদযাত্রা কৰে। বুৰঞ্জীত ই ডাণ্ডি যাত্রা নামে খ্যাত। সমগ্ৰ ভাৰত সংগ্ৰামত জঁপিয়াই পৰিল। ইংৰাজ চৰকাৰে নিৰুপায় হৈ ভাৰতক স্বায়ত্ত শাসন দিয়াৰ উদ্দেশ্য আলাপ-আলোচনা কৰিবলৈ বিলাতত ঘূৰণীয়া মেজমেলৰ আয়োজন কৰে। তিনিবাৰকৈ ঘূৰণীয়া মেজমেল বহে; কিন্তু প্রতিবাৰেই ই ব্যর্থ হয়। ১৯৩৫ চনত জাতীয় কংগ্ৰেছে পূৰ্ণ স্বৰাজ ঘোষণা কৰে আৰু আইন অমান্য আন্দোলন আৰম্ভ হয়। চম্পাৰণ সত্যাগ্রহ, যাৰবেদা জেলৰ অনশন, পুণা চুক্তি আদি বহুতো ঐতিহাসিক ঘটনাই ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনৰ বুৰঞ্জী ৰঞ্জিত হৈ আছে। গান্ধীজীৰ নেতৃত্বত দেশবাসী উদ্বুদ্ধ হৈ স্বাধীনতাৰ বাবে দুৰ্দ্ধর্ষ সংগ্ৰামত লিপ্ত হৈ পৰে।

ভাৰত ত্যাগ আন্দোলন স্বাধীনতা লাভ

১৯৩৯ চনত পৃথিৱীব্যাপী আৰম্ভ হয় সর্বধ্বংসী দ্বিতীয় মহাসমৰ। তাৰ প্ৰৱল ঢৌৱে ভাৰতৰ বুকুতো প্ৰচণ্ড খুন্দা মাৰিলেহি। বৃটিছৰ কূট ছলনাত প্রলুব্ধ নহৈ এইবাৰ গান্ধীজীয়ে আৰম্ভ কৰিলে ভাৰত ত্যাগ আন্দোলন। ১৯৪২ চনৰ ৮ আগষ্ট তাৰিখে কংগ্ৰেছৰ বোম্বাই অধিবেশনত ভাৰতৰ পূৰ্ণ স্বাধীনতা আৰু ইংৰাজৰ ভাৰত ত্যাগ প্ৰস্তাৱ গৃহীত হ’ল। কোটি কণ্ঠ জিনি প্রতিধ্বনিত হ’ল ইংৰাজৰ ভাৰত ত্যাগ দাবী। গান্ধীজী আৰু হাজাৰ হাজাৰ নেতা কাৰাৰুদ্ধ হ’ল। হাজাৰজনে প্ৰাণ বলিদান দিলে। বহুজন ফাঁচীকাঠতন ওলমিল। কিন্তু ভাৰতবাসী আন্দোলনত অচল-অটল হিমাচল হৈ ৰ’ল। ফলত ইংৰাজৰ ভাৰত-ত্যাগ আসন্ন হৈ পৰিল।

এনেতে ১৯৪৬ চনত কলকাতা আৰু নোৱাখালীত হিন্দুমুছলমানৰ মাজত সৃষ্টি হ’ল সাম্প্রদায়িক সংঘর্ষ। হাজাৰ হাজাৰ হিন্দু-মুছলমানৰ ৰঙা তেজেৰে প্লাৱনৰ সৃষ্টি হ’ল ৷ অহিংসা আৰু ভ্ৰাতৃপ্ৰেমৰ মহাবাণী লৈ গান্ধীজীয়ে কলিকতা আৰু নোৱাখালীত শান্তি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে। দেশলৈ শান্তি ঘূৰি আহিল। ১৯৪৭ চনৰ ১৫ আগষ্ট তাৰিখে ভাৰতে হৃত স্বাধীনতা ঘূৰাই পালে। কিন্তু ভাৰত চিৰদিনৰ বাবে ভাৰত আৰু পাকিস্তান দুই খণ্ডত বিভক্ত হৈ পৰিল। তাৰ বেদনাই গান্ধীজীক অসীম আঘাত দিলে।

মহাত্মা গান্ধীয় গান্ধীজীৰ সপোনৰ ৰামৰাজ্য

মহাত্মা গান্ধীয়ে এসময়ৰ সমৃদ্ধিশালী ভাৰত দাৰিদ্ৰৰ মহাকবলত জৰ্জৰিত হোৱা দৃশ্যই গান্ধীজীক বেদনাবিধুৰ কৰি তুলিছিল। সেয়েহে জনগণৰ দৰিদ্ৰতা দূৰ কৰি, জাতীয় সংহতি সুদৃঢ় কৰি সাম্প্রদায়িক সম্প্ৰীতিৰ মহামেলা ৰচনা কৰি সুবিশাল ভাৰতভূমিত সুখ শান্তি আৰু সমৃদ্ধিৰ এখনি মনোৰম ৰামৰাজ্য গঢ়ি তোলাৰ সপোন দেখিছিল গান্ধীজীয়ে । তাৰেই পদক্ষেপ হিচাপে দেশক স্বাৱলম্বী কৰি তুলিবলৈ খদ্দৰৰ প্ৰচলন, কুটীৰ শিল্পৰ উন্নয়ন, গ্রাম্য জন-স্বাস্থ্যৰ উন্নয়ন, সামাজিক উন্নয়নৰ বাবে সাম্প্রদায়িক সম্প্রীতি গঢ়ি তোলা, অস্পৃশ্যতা দূৰীকৰণ, মাদকদ্রব্য নিবাৰণ আদি বিভিন্ন সাংগঠনিক কার্যসূচী গান্ধীজীয়ে দেশবাসীৰ সন্মুখত দাঙি ধৰিছিল । হৰিজনসকলৰ উন্নয়নৰ বাবে যৎপৰোনাস্তি চেষ্টা চলাইছিল। দেশৰ নিৰক্ষৰ জনসাধাৰণক শিক্ষাৰ পোহৰলৈ আনি সামগ্রিক উন্নয়নৰ অংশীদাৰ কৰিবৰ কাৰণে প্ৰাপ্তবয়স্কৰ শিক্ষা ব্যৱস্থা আৰু শিক্ষা জাতীয়কৰণৰ উদ্দেশ্য বুনিয়াদী শিক্ষা আঁচনিৰ উদ্ভাৱন শিক্ষাবিদসকলৰ বিফলতাৰ বাবেই সকলোবোৰ ব্যৰ্থ হৈ গ’ল। গান্ধীজীয়ে ভাৰতীয় নেতৃবৃন্দৰ নাড়ী-নক্ষত্ৰ বুজি পায়েই নিজে আঁচনি প্ৰয়োগ কৰাৰ মানসেৰে আৰু ভাৰতক নিজ হাতে গঢ়াৰ উদ্দেশ্যে ১২০ বছৰ জীয়াই থকাৰ কামনা কৰিছিল। কিন্তু নিয়তিৰ হাতৰ পুতলা, দুর্বল মানুহৰ আকাঙ্ক্ষা, কামনা সকলো মিছা। নিয়তিয়ে গান্ধীজীৰ কামনা দেখি অট্টহাস্য কৰি উঠিল।

যিজন মহামানৱে ভাৰতৰ স্বাধীনতাৰ কাৰণে বহুবাৰ কাৰাবৰণ কৰিলে, নির্যাতন ভোগ কৰিলে; যিজনে স্বাধীনতা ভাৰতৰ বুকুত ৰাম-ৰাজ্য প্রতিষ্ঠাৰ আঁচনি তৈয়াৰ কৰিছিল, সেইজন মহা-মানয়ে স্বাধীনতাৰ ৰেহৰূপ চাবলৈ নৌ-পাওঁতেই ১৯৪৮ চনৰ ৩০ জানুৱাৰী তাৰিখে দিল্লীৰ এখন প্ৰাৰ্থনা সভালৈ যাওঁতে নাথুৰাম গড়ছেনামৰ এজন আততায়ীৰ গুলীত প্ৰাণ এৰিব লগা হ’ল।

Read Also: Class 12 Logic and Philosophy Solution

মহাত্মা গান্ধীয়ে সত্য, অহিংসা আৰু বিশ্বপ্ৰেমৰ প্ৰতীক; জাতিৰ জনকৰূপে সাৰ্বজনীনভাৱে অভিহিত গান্ধীজীয়ে আততায়ীৰ হাতত প্ৰাণ দিব লগীয়া হোৱাটো জাতিৰ ইতিহাসৰ এক কলঙ্কিত অধ্যায়। মানৱ প্ৰেম, মানৱ-সেৱা আৰু ঈশ্বৰ পৰায়ণতাত গান্ধীজীৰ তুলনা পাবলৈ টান। সেয়েহে তেওঁ বিশ্বৰ সৰ্বশ্রেষ্ঠ মনীষীৰূপে অভিহিত হৈছে। অস্পৃশ্য আৰু পতিতসকলক উদ্ধাৰ কৰা আৰু তেওঁলোকৰ মংগলৰ বাবে জীৱনৰ সমস্ত সুখ-স্বাচ্ছন্দ্য ত্যাগ কৰি আগবঢ়োৱা সেৱাৰ ফলশ্ৰুতিয়েই হৈছে হৰিজন আন্দোলন। তেওঁলোকো ভগৱানৰ সন্তান বাবেই গান্ধীজীয়েই তেওঁলোকক আখ্যা দিছিল হৰিজন৷ তেওঁলোকৰ উন্নয়নেই গান্ধীজীৰ শেষ ছোৱা জীৱনৰ আছিল। একমাত্ৰ ব্ৰত ৷ জীৱনৰ প্ৰতি স্তৰতে সত্যৰ অন্বেষণ আছিল, তেওঁৰ জীৱন-সাধনা। “মোৰ সত্য অন্বেষণৰ কাহিনী” গান্ধীজীৰ জীৱন-দৰ্শন৷ প্ৰতিটো কাম, প্ৰতিটো চিন্তা, প্ৰতিটো পদক্ষেপ সত্যৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত হয়নে নহয়, পৰীক্ষা কৰিহে গান্ধীজী সেই পথেৰে আগ বাঢ়িছিল। গতিকে তেওঁৰ সত্যৰ পৰীক্ষা আৰু আন্দোলনৰ সমস্ত জীৱনটোৱেই আছিল তেওঁৰ বাণী।

আমি আশা কৰিছো মহাত্মা গান্ধী ৰচনাটোৱে আপোনালোকক সহায় কৰিব। যদি আপোনাৰ মহাত্মা গান্ধী ৰচনাৰ সম্পৰ্কে কিবা প্ৰশ্ন আছে তলত এটা মন্তব্য দিয়ক আৰু আমি আপোনাৰ সৈতে সোনকালে যোগাযোগ কৰিম।

Hi, I’m Dev Kirtonia, Founder & CEO of Dev Library. A website that provides all SCERT, NCERT 3 to 12, and BA, B.com, B.Sc, and Computer Science with Post Graduate Notes & Suggestions, Novel, eBooks, Biography, Quotes, Study Materials, and more.

Related Posts

শাৰীৰিক আৰু মানসিক বাধাগ্ৰস্ততা নেওচি জীৱনৰ…

Read More »

Assamese Essay | অসমীয়া ৰচনা can…

বিহু ৰচনা | Bihu Essay Class…

অসমৰ কুটীৰ-শিল্প ৰচনা | Cottage Art…

বায়ু প্ৰদূষণ ৰচনা | Air Pollution…

শৰৎ কাল ৰচনা | Autumn Season…

Leave a Comment Cancel Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

• History & Society
• Science & Tech
• Biographies
• Animals & Nature
• Geography & Travel
• Arts & Culture
• Games & Quizzes
• On This Day
• One Good Fact
• New Articles
• Lifestyles & Social Issues
• Philosophy & Religion
• Politics, Law & Government
• World History
• Health & Medicine
• Browse Biographies
• Birds, Reptiles & Other Vertebrates
• Bugs, Mollusks & Other Invertebrates
• Environment
• Fossils & Geologic Time
• Entertainment & Pop Culture
• Sports & Recreation
• Visual Arts
• Demystified
• Image Galleries
• Infographics
• Top Questions
• Britannica Kids
• Saving Earth
• Space Next 50
• Student Center

Assamese literature

Our editors will review what you’ve submitted and determine whether to revise the article.

• IndiaNetzone - Indian Literature - Assamese Literature

Assamese literature , body of writings in the Assamese language spoken chiefly in Assam state, India.

Probably the earliest text in a language that is incontestably Assamese is the Prahlada Charitra of the late 13th-century poet Hema Saraswati. Written in a heavily Sanskritized style, it tells the story, from the Vishnu-Purana , of how the mythical prince Prahlada’s faith in Vishnu saved him from destruction and restored the moral order. The first great Assamese poet was Madhava Kandali (14th century), who made the earliest translation of the Sanskrit Ramayana and wrote Devajit , a narrative on Krishna. The bhakti movement brought a great literary upsurge. The most famous Assamese poet of that period was Shankaradeva (1449–1568), whose many works of poetry and devotion are still read today and who inspired such poets as Madhavadeva (1489–1596) to write lyrics of great beauty. Peculiar to Assamese literature are the buranji s, chronicles written in a prose tradition taken to Assam by the Ahom people originally from what is now Yunnan, China. Assamese buranji s date from the 16th century, though the genre appears much earlier in the original Tai language of the Ahom.

One of the first plays to be written in the Assamese language was playwright and lexicographer Hemchandra Barua’s Kaniyar Kirtan (1861; “The Revels of an Opium Eater”), about opium addiction. His plays chiefly addressed social issues. Barua also wrote Bahire Rongsong Bhitare Kowabhaturi (1861; Fair Outside and Foul Within ). Probably the most outstanding among the early modern writers was Lakshminath Bezbarua (1868–1938), who founded a literary monthly, Jonaki (“Moonlight”), in 1889 and was responsible for infusing Assamese letters with 19th-century Romanticism , which had by then begun to fade from Western literature . Later 20th-century writers tried to remain faithful to the ideals expressed in Jonaki . The short story genre flourished in Assamese with notable practitioners such as Mahichandra Bora (1894–1965) and Holiram Deka (1901–63). The year 1940 marked a shift toward psychological narrative, but World War II effectively put an end to literary development in Assam.

When writers resumed after the war, there was a clear break from the past. Also evident among Assamese writers of this period was the influence of Western literature. Perhaps the area of most unexpected growth was the development of the novel . Noteworthy examples of this form include Bina Barua’s Jivanar Batat (1944; “On the Highway of Life”), Birendra Kumar Bhattacharya’s Ali (1960; “Mother”), and Debendra Nath Acharya’s Anya Yug Anya Purus (1970; “Another Decade Another Generation”). The short story remained a popular genre, although writers began to experiment with an aesthetic that reflected the contemporary world. By the start of the 21st century, other new forms of literature such as the travelogue, biography , and literary criticism had also taken hold in Assam.

North Guwahati.com

Motherland North Guwahati

Assamese Script – Assamese Language Alphabets

Assamese Script – Assamese Language Alphabets. Modern Indian Language. History of Origin of Assamese Scripts, Alphabets and Numbers. Assamese Unicode Fonts for Computer Download. Old Assamese Stone Inscriptions.

The Assamese script, known as the Assamese or Oxomiya script (অসমীয়া লিপি), writes the language spoken primarily in Assam. This script derives from the ancient Brahmi script.

Origin of the Assamese Language

The Assamese language’s rich history stems from its evolution from ancient Indo-Aryan dialects and influences from neighboring cultures.

Scholars propose that Assamese originated from the Kamarupi dialect of Eastern Magadhi Prakrit, prevalent in historic Kamarupa (present-day Assam).

Scholars discuss the direct connection between Assamese and Magadhi Prakrit. Assamese language was evolved from ancient Indo-Aryan roots and that it was influenced by Tibeto-Burman languages.

The historical context of Assamese closely links it to the ancient kingdom of Kamarupa, which thrived from the 4th to the 12th centuries.

Assamese evolved into a distinct language, assimilating linguistic elements from Tibeto-Burman languages and local influences.

The earliest literary evidence of Assamese traces back to the 9th-century Buddhist verses known as Charyapada.

These verses show linguistic affinities with Assamese, Bengali, Maithili, and Odia, highlighting the transition of Prakrit into regional languages.

Before the seventh century CE, Assamese and kindred Eastern Indo-Aryan languages underwent significant linguistic development. It is emerging as a distinct language with its own script and literary tradition.

The language’s evolution reflects dynamic cultural and historical interactions, shaping Assamese into its vibrant present form.

Structure of the Assamese Language

The Assamese script classifies as an abugida, where it writes consonant-vowel sequences together as a unit. Diacritical markings in this script modify or conceal the inherent vowel sound of consonant letters.

The distinct structure of the Assamese script enables effective representation of phonetic features and facilitates coherent and compact syllable writing.

Direction of Assamese Script

In Assamese script, vowels are typically connected to the preceding consonant, and the script is written from left to right.

Assamese Alphabets অসমীয়া বৰ্ণমালা”  (Ôxômiya Bôrnômala)

Vowels (sworo-bornomala).

• অ (a) আ (aa) ই (i) ঈ (ii) উ (u) ঊ (uu) ঋ (ri) এ (e) ঐ (oi) ও (o) ঔ (ou)

Consonants (Byonjon-bornomala)

ক (ko) খ (kho) গ (go) ঘ (gho) ঙ (ngo)

চ (cho) ছ (chho) জ (jo) ঝ (jho) ঞ (njo)

ট (ṭo) ঠ (ṭho) ড (ḍo) ঢ (ḍho) ণ (ṇo)

ত (to) থ (tho) দ (do) ধ (dho) ন (no)

প (po) ফ (pho) ব (bo) ভ (bho) ম (mo)

য (zô) ৰ (rô) ল (lô) ৱ (wô)

শ (xô) ষ (xô) স (sô) হ (hô)

য় (yô) ৎ (t) ং (n) ঃ (h) ঁ (ã)

Assamese Unicode Fonts

The Assamese script plays a vital role in preserving and promoting the Assamese language and its unique identity. It is also adapted for use in digital media, with Unicode support enabling its use on computers and smartphones.

• Assamese Unicode fonts are essential for accurately typing and displaying Assamese text on computers and mobile devices.
• You can visit official websites like RUSA, Assam, or explore other options like ASOT-GISTBidisha and Banikanta Unicode Font .
• Installing these fonts allows users to easily enter and render Assamese characters in word processors and software.
• Unicode fonts ensure accurate representation and compatibility across platforms for working effectively with Assamese language content.

Assamese Numbers

১ – এক (ek)- 1 ২ – দুই (dui)-2 ৩ – তিনি (tini)-3 ৪ – চাৰি (sari)-4 ৫ – পাঁচ (pas)-5 ৬ – ছয় (soy)-6 ৭ – সাত (xat)-7 ৮ – আঠ (ath)-8 ৯ – ন (no)-9 ১০ – দহ (doh)-10

Assamese stone inscriptions

The oldest Assamese stone inscriptions, dating to the 5th century CE, provide historical insights into modern-day Assam’s Kamarupa. The Umachal Rock Inscription, dating back to the 5th century CE, is associated with Surendravarman. Archaeologists found it in the Nilachal Hills, Guwahati , and it is written in a script resembling the eastern Gupta script. Archaeologists discovered the Nagajari-Khanikargaon Rock Inscription in Khanikargaon, Golaghat, dating from the 5th century CE.

Another famous stone inscription was Kanai Borosi Bowa Sila Lipi at North Guwahati Rajaduwar . These inscriptions depict the evolving language and script of the region during that period. Over centuries, the script changed, resulting in the proto-Assamese script and later Medieval and modern Assamese scripts.

Share this:

• Click to share on Facebook (Opens in new window)
• Click to print (Opens in new window)
• Click to email a link to a friend (Opens in new window)
• Click to share on WhatsApp (Opens in new window)
• Click to share on Telegram (Opens in new window)
• Click to share on Twitter (Opens in new window)
• Click to share on LinkedIn (Opens in new window)
• Click to share on Pinterest (Opens in new window)
• Click to share on Reddit (Opens in new window)
• Click to share on Tumblr (Opens in new window)
• Click to share on Pocket (Opens in new window)
• Click to share on Mastodon (Opens in new window)
• Click to share on Nextdoor (Opens in new window)

Related Posts:

Comments are closed.

This portal is a mission under the Digital Community Development Programme [DCDP], and is owned, designed, and developed by Shyamalendra Nath Baruah .

• North Guwahati
• Assamese Poems
• Assamese Articles
• General Knowledge
• Web site Policy
• Photo Gallery

An Introduction to Assamese Script Reading and Writing

Principal investigator, journal title, journal issn, volume title, description, collections.

Academia.edu no longer supports Internet Explorer.

To browse Academia.edu and the wider internet faster and more securely, please take a few seconds to  upgrade your browser .

Enter the email address you signed up with and we'll email you a reset link.

• We're Hiring!
• Help Center

Srimanta Sankardeva's Role in Language, Literature and Culture of Assam: A Critical Perspective

•   We're Hiring!
•   Help Center
• Find new research papers in:
• Health Sciences
• Earth Sciences
• Cognitive Science
• Mathematics
• Computer Science
• Academia ©2024